- Γράφει ο poor journalisto
Αναμφίβολα την τελευταία δεκαετία η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μια σταδιακή ύφεση, η
οποία κορυφώθηκε το 2009 οδηγώντας τη χώρα σε σημαντικό δημοσιονομικό έλλειμμα, στην ανάγκη δανεισμού και πρόσφατα στην υπογραφή του Μνημονίου με το ΔΝΤ, με την ελπίδα ότι θα καταφέρει να βγει από την κρίση και να επανέλθει σε τροχιά ανάπτυξης. Ανάπτυξη όμως δε νοείται χωρίς ξένες επενδύσεις, ιδιαίτερα σε περιόδους σημαντικής έλλειψης ρευστότητας και ασφυξίας της αγοράς. Η αδυναμία της Ελλάδας να προσελκύσει και να διατηρήσει άμεσες ξένες επενδύσεις έχει ως αποτέλεσμα η χώρα να σημειώνει σταθερή πτωτική πορεία στην παγκόσμια κατάταξη ανταγωνιστικότητας και επιχειρηματικότητας.
οποία κορυφώθηκε το 2009 οδηγώντας τη χώρα σε σημαντικό δημοσιονομικό έλλειμμα, στην ανάγκη δανεισμού και πρόσφατα στην υπογραφή του Μνημονίου με το ΔΝΤ, με την ελπίδα ότι θα καταφέρει να βγει από την κρίση και να επανέλθει σε τροχιά ανάπτυξης. Ανάπτυξη όμως δε νοείται χωρίς ξένες επενδύσεις, ιδιαίτερα σε περιόδους σημαντικής έλλειψης ρευστότητας και ασφυξίας της αγοράς. Η αδυναμία της Ελλάδας να προσελκύσει και να διατηρήσει άμεσες ξένες επενδύσεις έχει ως αποτέλεσμα η χώρα να σημειώνει σταθερή πτωτική πορεία στην παγκόσμια κατάταξη ανταγωνιστικότητας και επιχειρηματικότητας.
Σε ό, τι αφορά το επιχειρηματικό περιβάλλον, παρά τις αντίθετες εξαγγελίες της κυβέρνησης κατά τον τελευταίο χρόνο για πρωτοβουλίες και κίνητρα που θα διευκόλυναν και θα διεύρυναν την επιχειρηματικότητα στη χώρα μας, η έκθεση «Doing Business» της Παγκόσμιας Τράπεζας δημιουργεί περισσότερο προβληματισμό παρά ικανοποίηση για την πρόοδο της χώρας μας προς αυτή την κατεύθυνση. Μεταξύ 183 χωρών, η Ελλάδα κατέλαβε για τη περίοδο 2010-2011 την 109η θέση (κάτω από τον Λίβανο, την τη Γουατεμάλα, την Αιθιοπία, την Παραγουάη, το Μπαγκλαντές, την Υεμένη, τη Σρι Λάνκα, τα νησιά Παπούα και αρκετά χαμηλότερα από τη Ζάμπια, το Καζαχστάν και τη Ρουάντα), 12 θέσεις χαμηλότερα από την περίοδο 2009-2010 (97η θέση).
Ακόμη κι αν τα προηγούμενα χρόνια οι επενδύσεις αποτελούσαν απλώς αίτημα του επιχειρηματικού κόσμου, σήμερα έχουν μετατραπεί σε επιτακτική ανάγκη για τη διάσωση όχι μόνο των επιχειρήσεων που παλεύουν να επιβιώσουν πνιγμένες στα τραπεζικά χρέη και την ανάγκη συνεχούς δανεισμού αλλά και ολόκληρης της εθνικής οικονομίας. Οι επενδύσεις είναι μονόδρομος για την ανάπτυξη.
Όμως μέχρι σήμερα δεκάδες επενδύσεις θάφτηκαν σε ράφια και συρτάρια υπουργικών γραφείων, δεκάδες επενδύσεις χάθηκαν από αντικρουόμενα συμφέροντα. Δεκάδες επενδύσεις ναυάγησαν από το ασταθές πολιτικό, ρυθμιστικό και φορολογικό σύστημα. Δεκάδες επενδύσεις δεν ευδοκίμησαν εξαιτίας της εκάστοτε αρνητικής οικονομικής συγκυρίας. Εκατοντάδες επενδύσεις θα μπορούσαν να έχουν επιτευχθεί και να έχουν ενισχύσει την οικονομία της Ελλάδας και την ανάπτυξη τομέων αιχμής.
Ενδεικτικό των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι επενδυτές στην Ελλάδα είναι ότι τρεις επιχειρηματικοί όμιλοι ελληνικών και ξένων συμφερόντων για την υλοποίηση εννέα μεγάλων τουριστικών επενδύσεων, συνολικού προϋπολογισμού 5,2 δισ. ευρώ χρειάστηκε να συγκεντρώσουν τον απίστευτο αριθμό των 10.700 υπογραφών αρμόδιων υπηρεσιακών παραγόντων του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα, σε όλες τις διοικητικές βαθμίδες. Οι επιχειρηματίες αυτοί μπόρεσαν να υπερπηδήσουν το εμπόδιο της γραφειοκρατίας με «λίγη» τύχη και πολλή υπομονή. Είναι αμφίβολο όμως εάν έχουν την πολυτέλεια του χρόνου και την υπομονή να πράξουν κάτι αντίστοιχο και άλλοι επενδυτές στο μέλλον.
Δεν είναι μόνο η κρατική γραφειοκρατία που δημιουργεί αρνητικό κλίμα για τους επενδυτές στην Ελλάδα αλλά σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και οι ίδιοι οι εγκαθιδρυμένοι Έλληνες επιχειρηματίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εμπόλεμο τοπίο στις Ελληνικές ιχθυοκαλλιέργειες όπου το ενδιαφέρον ενός ξένου επενδύτη για τον δεύτερο σημαντικότερο εξαγωγικό τομέα της χώρας έχει συνασπίσει της ελληνικές εταίρες σε μια προσπάθεια να μην υλοποιηθεί η επένδυση.
Η χώρα μας δεν έχει πλέον τα περιθώρια για αποτυχημένες επενδύσεις. Πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε η Ελλάδα να προσελκύσει το μέγιστο δυνατό αριθμό σοβαρών στρατηγικών επενδυτών και ταυτόχρονα πρέπει να γίνει σοβαρή διαπραγμάτευση με τον κάθε ένα από αυτούς, ώστε να έχει μεγαλύτερα οφέλη η οικονομία μας. Επειδή τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα, και δυστυχώς έχουμε πλήθος παραδειγμάτων αποτυχημένων επενδύσεων, θα προσπαθήσω να τα παρουσιάσω σε επόμενα άρθρα ελπίζοντας ότι οι αρμόδιοι δεν θα υποπέσουν ξανά στα ίδια σφάλματα.