Οι
εντολοδόχοι προδότες του κοινοβουλίου πρέπει να κρεμαστούν στην
πλατεία συντάγματος ύστερα από παραδειγματικό βασανισμό, αφού είναι
ένοχοι για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας. Ειλικρινά περιμένουμε την
ώρα που κάποιος απεγνωσμένος, αντί να οδηγηθεί στην αυτοχειρία, θα
αποφασίσει να αυτοδικήσει στέλνοντας στο διάολο κάποιον πολιτικό.
Ούτε
από τους γερμανοτσολιάδες πολιτικούς που μαζί με όλο το σκυλολόι
τους, μπάτσους και παρακρατικούς, θα προσπαθήσουν να φέρουν εις πέρας το
σχέδιο της υποδούλωσης του ελληνικού λαού, αλλά ούτε και από τον απλό
κόσμο που βλέπει ότι ο μόνος δρόμος για να αποφευχεί η επέλαση της
“δημοκρατίας” είναι να βγει στους δρόμους και να αντισταθεί, με κάθε
μέσο.
Άρα
είναι βέβαιο ότι θα επέλθει η σύγκρουση. “Σημασία δεν έχει η πτώση αλλά
η πρόσκρουση” όπως ξεκινάει η προφητική ταινία “Το μίσος”. Γιαυτό ο
κόσμος ας το πάρει χαμπάρι και ας προετοιμαστεί κατάλληλα, γιατί δεν
υπάρχει άλλη λύση. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει όπως έδειξαν τα
προχθεσινά γεγονότα.
Στις 29-06 η Αθήνα χόρεψε σε μνημονιακούς ρυθμούς το χορό των ληγμένων χημικών, των ασφυξιογόνων και των αυτοσχέδιων εκρηκτικών της ελληνικής αστυνομίας. Είδαμε άτομα ανήμπορα να αντιδράσουν να χτυπιούνται αναίτια με το γκλομπ ανάποδα (τι παράξενο…), ηλικιωμένους να μην μπορούν να πάρουν ανάσα, διαδηλωτές να βγάζουν αφρούς από το στόμα λιπόθυμοι, μην αντέχοντας τον καρκίνο που εξαπέλυαν οι «προστάτες της δημοκρατίας».
Οι
πολιτικοί και οι αστυνομικοί ενός κράτους άλλωστε που τόσα χρόνια
βασίζεται στην κλεψιά, τη λαμογιά και τη βαρβαρότητα, δεν θα μπορούσαν
να διέπονται από διαφορετικές αξίες. Οι μεν, σε μία μέρα υποθήκευσαν το
μέλλον εκατομμυρίων Ελλήνων βυθίζοντας τη χώρα ακόμη πιο βαθιά στο
βούρκο και καταργώντας κατακτήσεις των εργαζομένων που έχουν επιτευχθεί
με φόρο αίματος.
Οι δε, ξεπέρασαν ακόμη και τους ίδιους τους αξεπέραστους εαυτούς αφού μετέτρεψαν την Πλατεία Συντάγματος σε θάλαμο αερίων, κάνοντας ακόμη και τον χημικό Αλί να μοιάζει μπροστά τους με παιδάκι. Κοπανούσαν αδιακρίτως, επέστρεφαν σωρηδόν πέτρες και βεγγαλικά σε διαδηλωτές χωρίς εξάρτηση, πετούσαν με μίσος πέτρες σε άνδρες του ιατρείου πρώτων βοηθειών οι οποίοι κουνούσαν επιδεικτικά μπροστά τους τη σημαία του ερυθρού σταυρού και προκαλούσαν συνεχώς. Μόνος στόχος αυτών και των σοσια-ληστών προϊσταμένων τους η εκκένωση της Πλατείας από τους ανθρώπους που σθεναρά εδώ και τόσες μέρες αντιστέκονται στην προσπάθεια καταστροφής της ζωής τους.
Οι δε, ξεπέρασαν ακόμη και τους ίδιους τους αξεπέραστους εαυτούς αφού μετέτρεψαν την Πλατεία Συντάγματος σε θάλαμο αερίων, κάνοντας ακόμη και τον χημικό Αλί να μοιάζει μπροστά τους με παιδάκι. Κοπανούσαν αδιακρίτως, επέστρεφαν σωρηδόν πέτρες και βεγγαλικά σε διαδηλωτές χωρίς εξάρτηση, πετούσαν με μίσος πέτρες σε άνδρες του ιατρείου πρώτων βοηθειών οι οποίοι κουνούσαν επιδεικτικά μπροστά τους τη σημαία του ερυθρού σταυρού και προκαλούσαν συνεχώς. Μόνος στόχος αυτών και των σοσια-ληστών προϊσταμένων τους η εκκένωση της Πλατείας από τους ανθρώπους που σθεναρά εδώ και τόσες μέρες αντιστέκονται στην προσπάθεια καταστροφής της ζωής τους.
Οι «προστάτες της δημοκρατίας» αν και έφτασαν έπειτα από πολύωρη προσπάθεια στα σκαλιά του μετρό, πετώντας χημικά σε κλειστό χώρο στον οποίο και ήξεραν ότι λειτουργεί κέντρο πρώτων βοηθειών (αφού το πρώτο που βρισκόταν στην Πλατεία κατάφεραν να το διαλύσουν) δεν ολοκλήρωσαν τελικά το σκοπό τους καθώς απωθήθηκαν από τη μάζα των διαδηλωτών. Είμαστε σίγουροι πως αυτή η μέρα θα μείνει στην ιστορία, δυστυχώς όχι επειδή επετεύχθη η καταψήφιση του «μεσοπρόθεσμου», αλλά επειδή μας έδειξε εκτός των άλλων πως υπάρχει ελπίδα. Την είδαμε στα μάτια των διαδηλωτών ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλλου, που υπέμειναν καρτερικά την συνεχή επίθεση επειδή «η Πλατεία είναι δικιά μας, δεν θα μας την πάρουν, είμαστε περισσότεροι από αυτούς». Την ακούσαμε στα τύμπανα που δεν σταμάτησαν να παίζουν συντροφεύοντας τις ιαχές του κοινωνικού πολέμου. Τη μυρίσαμε στον καθαρό αέρα που φίλτραραν οι αντιασφυξιογόνες. Τη γευτήκαμε με το ψέκασμα των Maalox στο στόμα.
Ως οπαδοί του ΠΑΟΚ, του μεγαλύτερου κοινωνικού κινήματος σε όλη τη Βόρειο Ελλάδα έχουμε νοιώσει στο πετσί μας άπειρες φορές την αδικία του κράτους, την ανισονομία αλλά και την αστυνομική βαρβαρότητα. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν παρά να είμαστε αντίθετοι στην καταλήστευση των ζωών μας! Να είμαστε αλληλέγγυοι στις Πλατείες και παρόντες στους χώρους που υπάρχουν και δρουν καθημερινά αγωνιζόμενοι άνθρωποι.
Ο αγώνας συνεχίζεται…