Στη συνεύλεση της Palma de Mallorca, στην οποία έχω συμμετάσχει και συνεχίζω να συμμετέχω, έχω παρατηρήσει με έκπληξη ορισμένα πράγμτα άξιας αναφοράς:
1. Στην Palma, αυτή την εποχή του χρόνου (ξεκίνημα καλοκαιρινής
περιόδου) ήταν κυριολεκτικά αδύνατο να καταφέρεις μία συγκέντρωση,
κινητοποίηση ή πορεία με περισσότερα απο 50-60 άτομα. Γι’ αυτό το λόγο,
το καλοκαίρι σταματούσαν οι πολιτικές δρστηριότητες μιας και όλος ο
κόσμος εργάζεται, ψάχνει εργασία στον τουριστικό τομέα ή απλά βρίσκεται
στις παραλίες.
Η χθεσινή συνέλευση, 20/05, ξεπέρασε κατα πολύ των αριθμό των ατόμων
που συμμετείχαν (σε σχέση με αυτή της προηγούμενης μέρας όπου
συμμετείχαν 800 περίπου άτομα) φθάνοντας τα 150 άτομα, και σε κάποια
στιγμή τα 2000 άτομα...
Αυτή τη στιγμή (23:30, Σάββατο 21/05) στην πλατεία βρίσκεται πάρα πολύ κόσμος, που δε μπορώ να υπολογίσω.
2. Η ομάδα των ανθρώπων που συμμετέχουν οργανωτικά σε αυτή τη
συνέλευση είναι ελευθεριακής τάσης, και με μία μεγάλη ικανόνητα
υπευθυνότητας, οργανωτικότητας και άμεσης επίλυσης των προβλημάτων που
προκύπτουν. Επίσης συμμετέχουν και αρκετοί εθνικιστές (Σ.τ.Μ κάνει
αναφορά σε αριστερούς εθνικιστες που ζητούν την ολική αυτονόμηση των
Βαλεαρίδων Νήσων απο την Ισπανία ) κλπ, αλλα χωρίς σημαίες, χωρίς
κομματική προπαγάνδα και χωρίς να κάνουν καμία αναφορά στις αυριανές
εκλογές.
3. Στη χθεσινή συνέλευση υπήρχε συγκεκριμένος και κυκλικός χρόνος
ομιλίας κατ’άτομο για καθένα απο τα συμμετέχοντα άτομα (μαθητές,
φοιτητές, συνταξιούχοι, εργαζόμενοι, άνεργοι κτλ) και καθένας μιλούσε
μέσω της μεγαφωνίας. Η πλειοψηφία αυτών που τοποθετήθηκαν ήταν νέοι, και
σε κάθε περίπτωση οι τοποθετήσεις υπήρξαν σύντομες, συνοπτικές και
ξεκάθαρες.
Το επίπεδο της συνειδητοποίησης του κόσμου, και κυρίως του κόσμου που
ποτέ δεν είχαμε συναντήσει σε πορείες, ο ξεκάθαρος τρόπος που
εκφραζόντουσαν, η ικανότητά τους να ακούνε και να σέβονται τα παραπάνω
απο 100 άτομα που συμμετείχαν, ήταν κατι το οποίο εμένα εξακολουθεί να
με έχει αφήσει κατάπληκτο.
Και αυτό διότι οι προσδοκίες που μας άφηνε ο “μέσος” κάτοικος των
Βαλεαρίδων Νήσων (Μαγιόρκα, Μενόρκα, Ίμπιζα), ήταν οι απο τις
περισσότερο αποθαρρυντικές αυτής της, κάτω απο την κυριαρχία τη
κοινοβουλευτικής καπιταλιστικής μοναρχίας, χώρας. Σίγουρα ήταν μία
ευχάριστη έκπληξη.
4. Η κυρίαρχη ιδέα, που επαναλαμβανόταν σχεδόν σε κάθε τοποθέτηση,
ήταν ότι αυτό το σύστημα είναι σάπιο, σιγά σιγά μας σκοτώνει,
καταστρέφει τα πάντα και ότι πρέπει να ξεπεραστεί, πρέπει να πολεμηθεί
και ότι δεν εξυπηρετεί κανέναν παρα μόνο κάποιους λίγους. Ότι πρέπει να
πάει πολύ παραπέρα απο μία απλή αλλαγή των κομμάτων εξουσίας, της
ιεραρχίας της πολιτικής εξουσίας, της ύπαρξης “ειλικρινών” πολιτικών.
Είναι αυτή ακριβώς μια εν δυνάμει ελευθεριακή ιδέα, η οποία στην
πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερο διαδεδομένη, απ΄ότι και ο πιο
αισιόδοξος απο εμάς θα μπορούσε να φανταστεί. Το περισσότερο ενεργό
κομμάτι αυτής της κοινωνίας εμπεριέχει μεγάλο μερός απο τις αρχές,
ανάγκες και σκοπούς μας: μή βία, συνελευσιακές διαδικασίες, πολιτική έξω
απο τον κοινοβουλευτικό κομματισμό, οικονομική ισότητα, κοινωνική
δικαιοσύνη, αδελφότητα, χωρίς προνομιούχους, διανομή του πλούτου,
σεβασμός της φύσης κτλ.
Η “ισλανδική επανάσταση” αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση: με τη μή
βία, ο ισλανδικός λαός αντιμετώπισε το κράτος και τους τραπεζίτες
κατάφεραν τη φυλάκιση διευθυντικών στελεχών, πολιτικών και εργοδοτών και
έχουν καταφέρει να πάνε ένα βήμα πιο πέρα.
Το κόμματα, σοσιαλιστικά, κομμουνιστικά, εθνικιστικά, οικολογικά,
πράσινα, κόκκινα, πορτοκαλί, κίτρινα, άσπρα κτλ δεν γνωρίζουν πως να
καναλιζάρουν αυτό το φαινόμενο το οποίο είναι ανίκανοι να κατανοήσουν.
Διότι είναι εμφανές τί είναι οι ίδιοι: ασυνεπείς, οπισθοδρομικοί,
παρωχημένοι με μίζερες ιδέες που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να
κάνουν μερικές αλλαγές ώστε τα πάντα να παραμείνουν όπως είναι, και
λογικά περιμένουν να περάσει αυτός ο λαϊκός άνεμος ώστε να του
ξαναζητήσουν την ψήφο.
5. Αναοπόφευκτα, έχουν γίνει και υπάρχουν λάθοι. Ο κόσμος ξεπέρασε
όλες μας τις προσδοκίες, και ακόμη μένουν πολλά να γίνουν. Αυτό είναι
ένα μεγάλο βήμα, το οποίο δεν το συναντούσε κανείς στη Μαγιόρκα απο το
1937 ή το 1977. Είναι απλά ένα βήμα. Δεν υπάρχει καμία επανάσταση εδω
πέρα. Αυτό το οποίο έχει συμβεί είναι μία μεγάλη επανάσταση στη
συνείδηση του κάθε ατόμου. Όχι άλλες μεγολοστομίες.
Πρέπει να προετοιμαστούμε για το επόμενο βήμα. Αλλα ένα βήμα ήδη εγίνε και είναι πολύ μεγάλο.
Μία μεγάλη αγκαλία σε όλους/ες.