Βλέπω αυτή την ομορφη φατσούλα να με κοιτάζει με αυτά τα υπέροχα μάτια και αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να ήμουν εγώ η μαμά του, να ήμουν εγώ το λιμάνι του και ο κόσμος του όλος...
Άραγε είμαστε ποτέ έτοιμοι να γίνουμε γονείς; Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι τόσο κουρασμένη και τόσο πιεσμένη που πραγματικά χαίρομαι που δεν έχω άλλες ευθύνες. Αλλά υπάρχουν και άλλες στιγμές που νιώθω ότι πλημμυρίζω από αγάπη και ότι έχω την ανάγκη να δώσω πολλά όμορφα πράγματα.
Είναι ξεκάθαρο μέσα μου ότι δεν έχει να κάνει με τα ''πρέπει'' ,αλλά με την εσωτερική μου ανάγκη να νιώσω αυτό το απόλυτο συναίσθημα πληρότητας.
Ακούω τα λόγια υπέροχων μαμάδων και με συνεπαίρνουν στο όνειρο που ζουν καθημερινά: ''Αν ήξερα την ευτύχια που θα ένιωθα με το μωρό μου,θα το έκανα νωρίτερα...'', ''Αναρωτιέμαι πως ζούσα τόσα χρόνια χωρίς το παιδί μου...'' και τόσες άλλες όμορφες κουβέντες που το μόνο που μου προκαλούν είναι ένα παράξενο ρίγος που με διαπερνά σε όλο μου το κορμί.
Και πόσο ανεπανάληπτο μπορεί να είναι αυτό το θαύμα, όταν προέρχεται από έναν έρωτα και από την ένωση δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν και έγιναν ένα μέσα από τα μάτια του...
Τελικά... δεν νομίζω πως υπάρχει η κατάλληλη στιγμή για να αποφασίσει κανείς να γίνει γονιός.Πάντα θα υπάρχει ο φόβος και η ανασφάλεια του να αφήσουμε την εγωκεντρικότητα μας.
Τελικά...νομίζω ότι τίποτα δεν συγκρίνεται με μια γλυκιά φωνούλα που σου λέει ''μανούλα σ΄αγαπώ''...
By Katia
gunaika.blogspot.com