Ο
μύθος γνωρίζει πλήθος παραλλαγές, αλλά, γενικά, έχει ως εξής: η
πανέμορφη Ευρώπη, βρισκόταν σε ένα λιβάδι με τις φίλες της, όταν τη
συνάντησε ο Δίας. Μόλις την είδε, την ερωτεύτηκε παράφορα... Για να την
πλησιάσει, μεταμορφώθηκε σε ένα ρωμαλέο λευκό ταύρο και πήγε δίπλα της.
Εκείνη, γοητευμένη από το υπέροχο και δυνατό ζώο, αποφάσισε πρώτα να το
χαϊδέψει και, στη συνέχεια να το ιππεύσει. Ε, ο ταύρος – Δίας δεν ήθελε
και πολύ: άρχισε να τρέχει για να την πάρει μακριά κι εκείνη φώναζε κι
έκλαιγε, αλλά δεν πηδούσε, από φόβο μη σκοτωθεί. Κι έτσι, έφτασε στην
Κρήτη, όπου, μια μέρα γέννησε τον Μίνωα, καρπό του έρωτα του Δία, ο
οποίος, εν τω μεταξύ, την είχε βαρεθεί κι είχε επιστρέψει στον Ολυμπο,
αφού πρώτα την πάντρεψε με τον τοπικό βασιλιά για να την
αποκαταστήσει...
Δεν
είναι φοβερό το πώς μοιάζει να εκπληρώνεται ξαφνικά ο μύθος από τον
οποίο η Ευρώπη πήρε το όνομά της; Σήμερα ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση
που, σε λιγότερο από ένα μήνα, στις 25 Μαρτίου, θα μας οδηγήσει, κατά
πάσα πιθανότητα, επί της ουσίας, σε μια νέα Ευρώπη. Υπό την έννοια μιας
ευρωζώνης με νέους κανόνες, αυτούς που θα φέρει το Σύμφωνο
Ανταγωνιστικότητας.
Πρόκειται
για μια Ευρώπη που ουδείς γνωρίζει ακριβώς ποια θα είναι και, η οποία,
ούτε ιδρύθηκε από τους ιδρυτές – πατέρες της, ούτε αναπτύχθηκε στα
ενδιάμεσα χρόνια, ούτε φυσικά ψηφίστηκε ποτέ από τους λαούς της, για να
εξελιχθεί σε αυτό που τώρα φαίνεται να διαμορφώνεται. Μια Ευρώπη που
υποφέρει άλλωστε και από θεμελιώδεις διαρθρωτικές ανισορροπίες, όπως την
απουσία της Βρετανίας, προϋπόθεση η οποία έχει συμβάλλει καθοριστικά
στο επιθετικό χτίσιμο της γερμανικής ηγεμονίας τα τελευταία χρόνια.
Αυτή
τη στιγμή, λιγότερο από ένα μήνα πριν τις μεγάλες αποφάσεις, ουδείς
ξέρει τι ακριβώς θα γίνει με την ευρωζώνη. Χθες, ο «πρόεδρος» της
Ευρώπης κατέθεσε άλλη από τη γερμανική πρόταση, προκειμένου να δει μπας
και μπορεί να σταματήσει λίγο τον γερμανικό ταύρο που τρέχει και δεν
καταλαβαίνει τίποτα γύρω του…
Είναι
φοβερό: στις καγκελαρίες γίνονται διαπραγματεύσεις που θα αλλάξουν το
μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων και, στην πραγματικότητα, γίνονται ερήμην
τους. Δεν ξέρουν τι συμβαίνει, δεν μαθαίνουν το πώς και το γιατί, δεν
έχουν δώσει εντολή, ούτε τους τη ζήτησε κανείς. Και ζουν στις πιο
προηγμένες δημοκρατίες του κόσμου! Αυτό κι αν είναι αρπαγή και της
Ευρώπης και της δημοκρατίας… Τέτοιας θεμελιώδους σημασίας αλλαγές, αν
τις επιχειρούσαν λ.χ. στην Αμερική χωρίς την εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση,
θα γινόταν σεισμός…
Ουδείς
γνωρίζει λοιπόν σήμερα πού θα καταλήξει η «διαπραγμάτευση», αν μπορεί
να ονομαστεί έτσι η προετοιμασία της Συνόδου. Γιατί ο… γερμανικός Δίας,
δεν σηκώνει διαπραγματεύσεις. Εχει ήδη αποφασίσει ότι με κάθε κόστος,
φτάνοντας στα άκρα, θα αρπάξει την Ευρώπη και θα της γεννήσει ένα νέο
Σύμφωνο που θα οδηγήσει σε ένα κοινό νόμισμα που θα ταιριάζει μόνον στις
δικές του, ή σε ελάχιστων χωρών τις πραγματικές προδιαγραφές. Ενα
Σύμφωνο μιας υποχρεωτικά μονίμως πλεονασματικής ευρωζώνης με
συνταγματικά, ενδεχομένως, κατοχυρωμένα τα μηδενικά ελλείμματα. Κι
όποιος αντέξει…
Η
όμορφη Ευρώπη, κλαίει τώρα στην πλάτη του ταύρου που τρέχει αφήνοντας
σκόνη πίσω του. Αλλά δεν πρόσεχε, ήθελε παιγνίδια με τον ταύρο…
Να
κατέβει, δεν μπορεί, από το γερμανικό σχέδιο – την περιμένει ο όλεθρος.
Να συνεχίσει, δεν θέλει κι αν μπορούσε δεν θα τό κανε, γιατί το σχέδιο
να την πάρει πάνω στα βουνά των πλεονασμάτων, δεν της είναι καθόλου μα
καθόλου ευχάριστο και ξέρει ότι δεν μπορεί να το αντέξει…
Εχει απελπιστεί, αλλά δεν μιλάει. Τι να πει στον αρχηγό των θεών που, στην αρχή, της καλάρεσε κι όλας;
Φυσικά,
δεν λέει κουβέντα. Το μόνο που επλίζει, είναι να μην πέσει από την
πλάτη του Δία, να περάσει ο καιρός και να ρθει η ώρα που εκείνος πια θα
τη βαρεθεί και θα την παρατήσει για να ανέβει στον Ολυμπο. Ε, θα της
βρει κι ένα καλό παιδί από σπίτι, που θα το χει και το κάτι τις του…