Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΜΠΟΥΛΙΑ
Η μαρτυρία ενός Έλληνα φοιτητή στη Βρετανική πρωτεύουσα
Είναι εύκολο κάποιος να παρασυρθεί από μια εικόνα του
Λονδίνου και της Αγγλικής κοινωνίας που δημιουργείται από στόμα σε στόμα
και από παρέα σε παρέα με φίλους που έχουν σπουδάσει, έχουν δουλέψει,
έχουν παντρευτεί και έχουν μείνει στο Λονδίνο.Είναι εύκολο να παρασυρθεί
κάποιος που μένει εδώ και να βλέπει μόνο τα ωραία και να αγνοεί τα όσα
γίνονται στην πολιτική σκηνή της χώρας και απλά να φαντάζεται ότι όλα
πάνε καλά, αφού τα 14 εκατομμύρια της πόλης συνεχίζουν να περπατάνε
στους δρόμους και να ντύνονται κομψά και να κάνουν δουλειές που ο
καθένας στον τομέα του ζηλεύει.
Όταν όμως σχεδόν μισό εκατομμύριο από αυτούς τους
συμπολίτες σου συγκεντρώνονται για να διαμαρτυρηθούν και να φωνάξουν και
για πρώτη φορά μετά από δύο δεκαετίες σημειώνονται επεισόδια και
σπάζονται τράπεζες στο κέντρο του Λονδίνου σε τόσο μεγάλη έκταση, και η
αστυνομική βία γίνεται η απάντηση σε κάθε είδους πορεία διαμαρτυρίας,
τότε ίσως είναι η ώρα να δούμε λίγο τι πραγματικά συνέβη στο Λονδίνο
στις 26 Μαρτίου.
Τα γεγονότα ξεκίνησαν σαν ένα μεγάλο πάρτι, με δυνατή
μουσική και ποτά σε αφθονία στο κέντρο του Λονδίνου που είχε κατακλυστεί
από μαθητές, σωματεία, συνταξιούχους και οποιονδήποτε άλλο πλήττει η
θατσερική πολιτική του David Cameron. Μαζί τους ένας δούρειος ίππος όπως
τον αποκάλεσαν, να σέρνεται συμβολικά σε όλους τους δρόμους γύρω από το
“πάρτι”.
Τα πολυκαταστήματα γνωστών φοροφυγάδων, όπως το διεθνώς
γνωστό Topshop, βάφτηκαν με μπογιά και αποκλείστηκαν, με τους υπαλλήλους
να φυγαδεύονται μέσω μυστικών εξόδων (αυτό μου το επιβεβαίωσαν άνθρωποι
μέσα από το συγκεκριμένο κατάστημα), ενώ οι πρώτες αψιμαχίες ξέσπασαν
λίγο πιο κάτω στην πλατεία Picadilly, όπου ήταν συγκεντρωμένα εργατικά
σωματεία και σωματεία ανάπηρων. Δεν δόθηκε έκταση, μέχρι που η ομάδα UK
Uncut, η πιο οργανωμένη, δραστήρια και «ανοιχτή» από όσες έχουν
δημιουργηθεί τους τελευταίους μήνες, προχώρησε αιφνιδιαστικά σε μία
σειρά καλά οργανωμένων καταλήψεων κτιρίων σε ολόκληρο το κέντρο του
Λονδίνου.
Χωρίς να γίνει καμία ζημιά, μπήκαν σε “ακριβά” μαγαζιά,
όπου εντελώς ήσυχα και χωρίς να αγγίξουν οτιδήποτε, μεγάλοι αριθμοί
διαδηλωτών έστρωσαν ένα ιδιότυπο πικνίκ.
Εν τω μεταξύ, έξω από την οργάνωση και πειθαρχία του UK
Uncut, βιτρίνες τραπεζών σπάστηκαν, αυτοκίνητα ακολούθησαν και γκρουπ
αναρχικών συγκρούονταν με την αστυνομία.
Και κάπου εδώ αρχίζει ο παραλογισμός και παρουσιάζεται το πραγματικό σχέδιο κυβέρνησης και αστυνομίας:
Σε μια κίνηση χωρίς καμία βάση στη λογική, η αστυνομία
συνέλαβε δεκάδες μέλη της οργάνωσης (τους πιο επιφανείς) και με
συνοπτικές διαδικασίες στάλθηκαν στα τμήματα.
Εν τω μεταξύ, όσοι όντως κάνανε ζημιές και αμαυρώσανε
τον χαρακτήρα τις πορείας, αφέθηκαν ανεξέλεγκτοι να συνεχίσουν το χόμπι
τους.
Αυτό που έκανε την κατάσταση εκρηκτική και διέλυσε κάθε
ελπίδα για μια πιο θετική έκβαση, ήταν μια ακόμη άσχημα προγραμματισμένη
και προκλητική κίνηση της αστυνομίας: Μια ομάδα αστυνομικών,
περπατώντας ανάμεσα στο πλήθος που τελικά είχε φτάσει να είναι
συγκεντρωμένο στην πλατεία Trafalgar αργά το βράδυ, αποφάσισε να
συλλάβει έναν νεαρό με την κατηγορία ότι τον είδαν να σπάει μια βιτρίνα
τράπεζας, ώρες πριν. Οι φίλοι του τους εμπόδισαν, τα γκλομπ βγήκαν και
οι εκατοντάδες άντρες των ΜΑΤ που “έτυχε” να είναι σε επιφυλακή,
εμφανίστηκαν και έκλεισαν την πορεία σε ένα κλοιό (το λεγόμενο kettling)
ασφυκτικά περιορισμένη στην πλατεία.
Εκεί, η πρωτόγνωρα βίαιη καταστολή, έγινε αλήθεια και
για τους Άγγλους φίλους μου που δεν κατάλαβαν ποτέ το κλίμα μιας
ελληνικής πορείας που τους περιέγραφα, ούτε γιατί τον Δεκέμβρη του ’08
έγιναν όσα έγιναν.
Τώρα και εκείνοι είδαν αστυνομικούς να χτυπάνε με τα
γκλομπ τους 20χρονα κοριτσάκια στο κεφάλι, οδοφράγματα να καίγονται και
σύσσωμο τον τύπο της χώρας (αυτής με την τόσο ανεξάρτητη δημοσιογραφία),
να μιλάει για “μεμονωμένα περιστατικά”. Είδαν ανθρώπους να
συλλαμβάνονται με ψεύτικες κατηγορίες (κάποιος λέει πήγε να επιτεθεί στο
Ολυμπιακό ρολόι που έχει στηθεί στην Trafalgar!)
Η ειρωνεία και μόνο του timing είναι συγκλονιστική.
Βαφτίστηκαν λοιπόν και οι Άγγλοι φίλοι μου «χούλιγκαν»,
γιατί δεν έχουν δικαίωμα να είναι θυμωμένοι την ώρα που η κοινωνία τους
διαλύεται από τα νεο-συντηρητικά όνειρα του Cameron και την αδιαφορία (ή
δειλία) των Δημοκρατικών συγκυβερνώντων τους.
Φυσικά και είσαι χούλιγκαν όταν δεν θες να χρεωθείς εφ’
όρου ζωής για να μπεις σε μια σχολή που θα σου προσφέρει μόρφωση και
εκπαίδευση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των μεγάλων εταιρειών και
τραπεζών που μετά θα σου κάνουν τη χάρη να σε προσλάβουν. Ή όταν
ουσιαστικά διαλύουν την δημόσια υγεία και τις δημόσιες υπηρεσίες μπροστά
στα μάτια σου.
Δεν έχεις δικαίωμα να είσαι θυμωμένος όταν ακριβώς την ίδια στιγμή εγκρίνουν μείωση των φόρων για τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Γιατί έχεις δικαίωμα μόνο σε μια σιωπηλή αγανάκτηση (οι
Pink Floyd δεν έλεγαν ότι αυτός είναι ο Αγγλικός τρόπος;) και να
ελπίζεις ότι σε τέσσερα ολόκληρα χρόνια που θα κληθείς να ξαναψηφίσεις,
θα έχει μείνει κάτι από τη χώρα για την οποία δεν είχες δικαίωμα να
αγωνιστείς τέσσερα χρόνια πριν.
Αυτό που γίνεται στην Βρετανία, αυτή η απόπειρα να
δημιουργηθεί ένα κράτος πλούσιο, με πολίτες ζητιάνους, είναι πολύ μακριά
από τα Ελληνικά δεδομένα και προβλήματα. Η Βρετανική κοινωνία δεν έχει
καμία συνοχή που θα την κρατήσει ενωμένη αν όλα πάνε στο διάολο και αυτό
γιατί ήδη έχει κομμάτια (και όποιος έχει ταξιδέψει στις πρώην
βιομηχανικές πόλεις του Βορρά το ξέρει αυτό από πρώτο χέρι) που είναι
εξαθλιωμένα. Η πιο φτωχή πόλη της Ευρώπης, δεν βρίσκεται ούτε στην
Ελλάδα, ούτε στην Ισπανία, ούτε στην Πορτογαλία. Είναι η Γλασκώβη.
Αλλά, δεν έχουμε δικαίωμα να είμαστε θυμωμένοι. Και δεν
έχουμε δικαίωμα να σπάμε προθήκες τραπεζών που η ανευθυνότητα τους
στοίχισε στο αγγλικό κράτος 850 δισεκατομμύρια, τη στιγμή που την
τελευταία δεκαετία έχουν συνεισφέρει στην οικονομία σημαντικά λιγότερα
από αυτά.
Ωστόσο η φυσική βία, οι παράνομες συλλήψεις, η
κυβερνητική αδιαφορία προς τους πολίτες, ο κατακερματισμός των
κοινωνικών δομών και τελικά η σχεδόν θρησκευτική λατρεία προς τον
τραπεζικό κλάδο και τις πολυ-εθνικές, είναι απόλυτα αποδεκτά και νόμιμα
πράγματα στην καλογυαλισμένη, ευρωπαϊκή, πολιτισμένη και κομψή εκδοχή
της Βρετανίας που θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει στην άλλη πλευρά της
ηπείρου.
Υπάρχει, κάπου, σίγουρα υπάρχει. Όχι στο Λονδίνο του 2011, όχι το περασμένο Σάββατο 26 Μαρτίου.
Λονδίνο, Γιάννης Μπαμπούλιας