Άραγε μπορούν οι τράπεζες να βοηθήσουν την γΕλλάδα στον δρόμο προς την έξοδο από την κρίση;
Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι τόσο εύκολη όσο φαίνεται.
Και αυτό γιατί η ερώτηση είναι μάλλον ρητορική.
Η σωστή ερώτηση είναι:
Είναι διατεθειμένες οι τράπεζες να περιορίσουν για ορισμένο χρονικό διάστημα την κερδοφορία τους προς όφελος του λαού και της πατρίδας;
Δεκαπέντε μήνες μετά την είσοδο της γΕλλάδας στην κρίση η απάντηση που αυθόρμητα βγαίνει από τα χείλη μας, είναι όχι....
Όλο αυτό το διάστημα οι τράπεζες είναι το λιγότερο απλοί θεατές στο κλείσιμο των επιχειρήσεων και στη δημιουργία στρατιών ανέργων, ή ακόμη χειρότερα με τη στάση τους οδηγούν τις επιχειρήσεις σε αφανισμό, αρνούμενες νέες χρηματοδοτήσεις και μειώνοντας ή και κλείνοντας τα πλαφόν σε παλιότερους πελάτες τους.
Χρησιμοποιώντας τα δισεκατομμύρια των κρατικών εγγυήσεων απορροφούν ρευστότητα από την Ε.Κ.Τ. και τα Ευρωπαϊκά κανάλια χρηματοδοτήσεων και μέσω των αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου, τώρα που οι τιμές των μετοχών έχουν βουλιάξει στα τάρταρα, εκβιάζουν τους μετόχους τους και απορροφούν από την αγορά και την τελευταία σταγόνα ρευστότητας.
Κρατώντας όμηρο την κυβέρνηση, σαμποτάρουν τα λίγα και αφυδατωμένα προγράμματα στήριξης προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, βυθίζοντας την χώρα βαθύτερα στην ύφεση.
Διοικήσεις διορισμένες και μη αυτονομούνται εκ του ασφαλούς και πιέζουν για περαιτέρω στήριξη.
Η Τρόικα ή αλλιώς υπερκυβέρνηση της γΕλλάδας, πιέζει την γΕλληνική κυβέρνηση να πάρει μέτρα για την στήριξη των τραπεζών, μειώνοντας τους μισθούς των υπαλλήλων, περικόπτοντας επιδόματα, αυξάνοντας το ωράριο εργασίας, περικόπτοντας θέσεις εργασίας.
Τα μάτια όλων είναι καρφωμένα στην κορυφή του παγόβουνου και κανένας δεν αντιλαμβάνεται το μεγάλο φαγοπότι που τα όρνια έχουν αρχίσει στα κουφάρια της γΕλληνικής οικονομίας.
Τα golden boys με τα υπέρογκα μισθολογικά κόστη σε συνάρτηση με την άγνοια του λόγου πρόσληψης τους ( εκτός κι αν το ότι είναι ομοτράπεζοι του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κου Πάγκαλου, είναι λόγος που από μόνος του δικαιολογεί την πρόσληψη τους ) συνδράμουν απεριόριστα στην οικονομική μας υποβάθμιση.
Οι διοικήσεις με τις αψυχολόγητες αποφάσεις τους, διακατεχόμενες από άγνοια κινδύνου, οδηγούν την οικονομία σε δρόμους χωρίς επιστροφή και σε συνδυασμό με την φοροεπιδρομή της κυβέρνησης και τις υποδείξεις της τρόικας, καθιστούν την οικονομική κρίση απολύτως μη αναστρέψιμη.
Αλλά ας γυρίσουμε στο αρχικό ρητορικό ερώτημα:
Μπορούν οι τράπεζες της γΕλλάδας να βοηθήσουν την χώρα να βγει από την κρίση;
Η απάντηση είναι, Ναι.
Εφόσον οι τράπεζες καταφέρουν να ξεκολλήσουν απ΄τις αντιλήψεις των παλιότερων καλών καιρών περί ενίσχυσης της κερδοφορίας, εφόσον οι διοικήσεις τους αντιληφθούν ότι κάποιες μικρές ή και μεγαλύτερες ζημιές την εποχή της κρίσης είναι αναγκαίες για την κατάκτηση του μέλλοντος, εφόσον εμπιστευόμενοι το γΕλληνικό δαιμόνιο χρηματοδοτήσουν σιγά - σιγά τις επιχειρήσεις , εφόσον ξεμπλοκάρουν το προσωπικό τους αίροντας τους ψυχολογικούς και όχι μόνο εκβιασμούς, τότε σίγουρα το φως στο τούνελ θα φανεί, τότε σίγουρα η έξοδος θα παρουσιαστεί μπροστά μας.
Λοιπόν, Ναι. Οι τράπεζες μπορούν.
Οι γΕλλήνες μπορούν.
Οι εργαζόμενοι μπορούν.
Αρκεί να τους αφήσετε.
Εάν θέλετε να το δούν και άλλοι προωθήστε το με ένα like!