Του Μενέλαου Γκίβαλου
Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Τα
όσα θα αποφασιστούν τις επόμενες εβδομάδες και τους επόμενους μήνες,
στο επίπεδο των ηγετικών κοινωνικοοικονομικών ελίτ της Ευρωπαϊκής
Ένωσης, δεν θα κρίνουν μόνο την οικονομική πορεία της Ευρώπης αλλά και την ίδια τη φυσιογνωμία της και το είδος της Δημοκρατίας που θα επιβληθεί στους λαούς της «γηραιάς ηπείρου».
Η συνταγματική δέσμευση που προτείνεται από τη Γερμανία, με τον περιορισμό των ελλειμμάτων κάτω από ένα καθορισμένο ποσοστό του ΑΕΠ, δεν συνιστά μια απλή και «λογική» τεχνικοοικονομική ρύθμιση. Ασφαλώς καμία εθνική οικονομία, καμία κοινωνία δεν επιθυμεί να πορεύεται με δανεικά και με ελλείμματα… Όμως η ορθή διαχείριση των ελλειμμάτων από τη μια πλευρά και η συνταγματική τους οριοθέτηση από την άλλη ανήκουν σε δύο διαφορετικούς «κόσμους»…
Συνταγματικός καθορισμός των ελλειμμάτων σημαίνει ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική αναγνωρίζεται ως μοναδική και καθολικώς αποδεκτή και νομιμοποιημένη πρόταση, ως ένα είδος φιλοσοφικής / κανονιστικής ιδέας, που αφορά και δεσμεύει το σύνολο των ευρωπαίων πολιτών.
Αυτή η παραδοχή σημαίνει ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η διατύπωση οποιασδήποτε πρότασης που θεμελιώνεται σε κεϊνσιανές αντιλήψεις ή σε κλασικού σοσιαλδημοκρατικού τύπου πολιτικές, πρόταση η οποία μπορεί να αναφερθεί σε αύξηση δημοσίων επενδύσεων ή στη στήριξη βασικών κοινωνικών θεσμών (π.χ. Υγεία, Παιδεία).
Οι προτάσεις αυτές, ως αντιτιθέμενες στο βασικό άρθρο των Συνταγμάτων του νεοφιλελεύθερου προτύπου, αλλά και τα κόμματα ή και οι πολίτες που τις διατυπώνουν θα θεωρούνται αυτόματα ότι δρουν ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ…
Εάν μια παρόμοια εξέλιξη μπορεί να οδηγεί ευθέως στον παραλογισμό, εν τούτοις στο βάθος της κρύβει πολύ δυσμενέστερες επιπτώσεις.
Πρώτο και βασικό πρόβλημα: Το Σύνταγμα μιας χώρας εκφράζει τις αξίες, τις αντιλήψεις, τις δημοκρατικές αρχές, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών σ' έναν μακρό ιστορικό ορίζοντα. Εκφράζει τις καταστατικές αρχές ενός κράτους-έθνους, μιας κοινωνίας, και αποτελεί το θεμέλιο όπου επιλύονται οι αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα πολιτικά επιχειρήματα. Γι' αυτό και οι συνταγματικές αλλαγές είναι επίπονες και διαμορφώνονται σε βάθος χρόνου.
Αντίθετα, οι οικονομικές πολιτικές, ιδιαίτερα με την αστάθεια, τις κρίσεις, την αναποτελεσματικότητα των εφαρμοζόμενων μέτρων, αποκτούν εφήμερο χαρακτήρα. Τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δημιουργήθηκαν όχι υποχρεωτικά από σπατάλες, αλλά λόγω του γεγονότος ότι χρηματοδοτήθηκαν από τους κρατικούς προϋπολογισμούς μεγάλες τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες ή ακόμα και επιχειρήσεις προκειμένου να αποτραπεί ένα «ντόμινο» καταρρεύσεων εξαιτίας των ακραίων κερδοσκοπικών συμπεριφορών των χρηματοπιστωτικών οργανισμών.
Γιατί όμως οι «σοφές κεφαλές» των πολιτικών ελίτ στην ΕΕ δεν σκέφτηκαν, πριν απ' όλα, να καθορίσουν δεσμευτικές απαγορεύσεις στις επισφαλείς δραστηριότητες των χρηματοπιστωτικών οργανισμών, αλλά ζητούν σήμερα από τους ευρωπαίους πολίτες να μεταβληθούν εσαεί σε υποζύγια των κερδοσκόπων, και μάλιστα με τη «βούλα» ενός Συντάγματος; Τι θα γίνει άραγε εάν σ' ένα επόμενο διάστημα προκύψει μια νέα κρίση, μια έκτακτη ανάγκη, ένα σοβαρό ενεργειακό πρόβλημα; Θα ζητήσουν και πάλι νέο ευρωπαϊκό Σύνταγμα;
Όμως σε παρόμοια ενδεχόμενα τα όποια Συντάγματα μετατρέπονται σε «κουρελόχαρτα», σε τρέχουσες νομικές ρυθμίσεις που θα προσαρμόζονται αυτόματα στις αντίστοιχες οικονομικές εξελίξεις.
Μέσα από ένα σύμφωνο που θεωρεί θεμελιώδη όρο τον ανταγωνισμό ισοπεδώνεται πλήρως το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα (ιδιαίτερα εκείνα της διακυβέρνησης) ομογενοποιούνται και ταυτίζονται πλήρως, εντασσόμενα στο «σχήμα» του ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ.
Εάν τελικώς η Γερμανία επιβάλει τις βουλήσεις της, τότε οδηγούμεθα σε μια νέα οικονομική δικτατορία, που συμπυκνώνεται στους ακόλουθους άξονες:
ΕΝΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑ: ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ
ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ: ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ
ΜΙΑ ΗΓΕΣΙΑ: Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ
ΜΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ: Ο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΗΣ «ΖΟΥΓΚΛΑΣ»
Η πατρίδα μας έχει ήδη εισέλθει, λόγω του Μνημονίου, σ' αυτήν την ιστορική διαδικασία. Στην περίπτωσή μας ο «ανταγωνισμός» επιβάλλει μια γενναία «εσωτερική υποτίμηση» και τη διάλυση των εργασιακών και των κοινωνικών θεσμών.
Ήδη διαμορφώνονται οι νέες συνθήκες που μας οδηγούν κατευθείαν στο 2015: Αναζητούνται μάλιστα επιπλέον 14 δισ. ευρώ από νέα εισπρακτικά μέτρα, που θα εντείνουν την ύφεση και την ανεργία.
Οι δεσμευτικοί όροι του Μνημονίου διαμορφώνουν όμως νέα δεδομένα στο πολιτικό μας σύστημα. Εάν οι εκλογές διεξαχθούν το 2013, τότε όποια κυβέρνηση προκύψει θα πρέπει να ακολουθήσει όχι μόνο τους όρους τού -εσαεί ανανεούμενου- Μνημονίου αλλά και τις νέες -στρατηγικού τύπου- δεσμεύσεις του «συμφώνου της ανταγωνιστικότητας» και του μηχανισμού στήριξης…
Γι' αυτό και ο Α. Σαμαράς καλείται να συμφωνήσει και να δεσμευθεί στο πλαίσιο αυτό, ώστε σε ενδεχόμενη νίκη της παράταξής του να γίνει αποδεκτός…
Στην ίδια λογική διαφαίνεται η πιθανότητα να προκηρύξει ο πρωθυπουργός σε λίγους μήνες εκλογές, ώστε εάν κερδίσει να παραμείνει χωρίς «αναταράξεις» ολόκληρο το επόμενο διάστημα μέχρι το 2015…
Στο τέλος θα διερωτηθούμε εάν πράγματι παίζουν κάποιο ρόλο οι βουλευτικές εκλογές, εάν πράγματι εξακολουθεί να υπάρχει Δημοκρατία ή οδηγούμεθα σταδιακά στο καθεστώς μιας στυγνής ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, με κοινοβουλευτικό μανδύα. Σε κάθε περίπτωση αποδεικνύεται ότι το δημοκρατικό «έλλειμμα» είναι απείρως σημαντικότερο από το δημοσιονομικό.
paron
Εάν σας αρέσει προωθήστε το με ένα like!