Τα αίτια-Η διεθνής υποκρισία – Οι προοπτικές –Το Ελληνικό πρόβλημα
Γράφει : ο Γιώργος Ασημακόπουλος*
Η
κοινωνικo–οικονομική λαίλαπα σαρώνει πλέον όλους τους λαούς των
αναπτυγμένων οικονομικά κρατών, ανεξάρτητα αν οι κυβερνήσεις τους
διατείνονται ότι οι οικονομικοί δείκτες τους βαίνουν
καλώς. Τα κράτη της Ε.Ε, οι Η.Π.Α , η Ιαπωνία είναι στο επίκεντρο
αυτής της κρίσης. Η ανεργία, οι μειώσεις μισθών, τα επαχθέστατα
ασφαλιστικά και υγειονομικά συστήματα είναι οι εμφανείς μόνο επιπτώσεις
αυτής της πρωτόγνωρης κατάρρευσης...
Να
θυμίσουμε ότι τα κοινωνικo–οικονομικά μας κεκτημένα αποκτήθηκαν
προοδευτικά επί σειρά ετών με σκληρούς αγώνες και θυσίες των λαών.
Στηρίχθηκαν πάνω σε εύλογες ανθρώπινες ανάγκες και κοινωνικές αρχές.
Διατηρήθηκαν αλλά και ενισχύθηκαν ακόμη και κάτω από τις άθλιες συνθήκες
που άφησαν πίσω τους οι παγκόσμιοι και οι άλλοι πόλεμοι. Σήμερα, οι
ηγέτες των κρατών, κάτω από άριστες συνθήκες σταθερότητας και παγκόσμιας
ειρήνης, όχι μόνο αδυνατούν να διατηρήσουν τα κεκτημένα των λαών τους,
αλλά επίσημα τα αποποιούνται ως εκτός εποχής μη ανταγωνιστικά μοντέλα.
Οι
λαοί έκπληκτοι αδυνατούν να παρακολουθήσουν την παγκοσμιοποιημένη
παράνοια. Αγωνιούν, υποφέρουν, διαμαρτύρονται και ζητούν απαντήσεις. Για
όλα φταίει η ξαφνικά ενσκύψασα παγκόσμια οικονομική κρίση, απαντούν οι
ηγέτες. Οι χρεωκοπίες κάποιων μεγάλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών και
οι «φούσκες» ακινήτων και άλλων αξιών ήσαν, λένε απλά, αυτές που
οδήγησαν στην κρίση. Οποία υποκρισία και ψεύδη!! Γιατί η
παγκόσμια οικονομική κρίση που οδήγησε και οδηγεί στην κατάρρευση των
κοινωνικo-οικονομικών κεκτημένων των αναπτυγμένων οικονομικά κρατών ούτε ξαφνική ήταν αλλά ούτε και τυχαία.
Η
κρίση ξεκίνησε ουσιαστικά από το 1990 με τη πτώση του κομμουνισμού και
την άρση προοδευτικά των εμπορικών περιορισμών μεταξύ των κρατών. Ήδη
όμως από το 1948 είχε δρομολογηθεί η πορεία για το άνοιγμα των αγορών
με την ίδρυση του Οργανισμού Παγκόσμιου Εμπορίου (ΠΟΕ) (W.T.O-World
trade organization). Από το 1995 και μετά, σειρά νέων συμφωνιών GATT
(General Agreement on Tariffs and Trade) τα έτη 2004 και 2005 άνοιξαν
σταδιακά όχι μόνο τις αγορές προϊόντων αλλά και τις μεταφορές
κεφαλαίων. Η παγκοσμιοποίηση είχε συντελεσθεί. Η κρίση ήταν πλέον
αναμενόμενη.
Αιχμή
της μεθοδευμένης προπαγάνδας, για την θεωρητική δικαιολόγηση του
ανοίγματος των αγορών και τον εφησυχασμό των λαών, ήταν και είναι ότι,
το διεθνές εμπόριο αυξάνει τον παγκόσμιο πλούτο και την ευημερία των
πολιτών. Βεβαίως η οικονομική θεωρία είναι ορθή. Όμως ισχύει κάτω από
εύλογες προϋποθέσεις. Όταν η πληθυσμιακή διαφορά μεταξύ των αναπτυγμένων
και μη αναπτυγμένων οικονομικά κρατών είναι τεράστια και όταν η
κοινωνικo-οικονομική διαφορά τους χαώδης τότε τα αποτελέσματα του
ανοίγματος των αγορών είναι ολέθρια.
Σχηματικά
είναι σαν να έχουμε δύο δεξαμενές διαφορετικής χωρητικότητας και
στάθμης. Την χωρητικότητα τη θεωρούμε ως πληθυσμιακό μέγεθος και τη
στάθμη ως κοινωνικo–οικονομικό επίπεδο των κρατών. Πριν από το άνοιγμα
των αγορών και την πτώση του κομμουνισμού οι δεξαμενές ήταν ανεξάρτητες
και σε διαφορετικές στάθμες (κοινωνικό-οικονομικές διαφορές). Το
σύστημα ήταν σε ισορροπία, όπως και η παγκόσμια οικονομία (σχήμα 1).
Μετά όμως το άνοιγμα των αγορών και τις πολιτικές ανακατατάξεις το
σύστημα έγινε κλειστό. Οι δεξαμενές μετατράπηκαν σε συγκοινωνούντα
δοχεία. Μία νέα ισορροπία άρχισε βίαια να διαμορφώνεται. Η παγκόσμια
κρίση είχε αρχίσει (σχήμα 2).
Η
ραγδαία πτώση της στάθμης του κοινωνικo-οικονομικού επιπέδου των
αναπτυγμένων οικονομικά λαών ήταν αναπόφευκτη. Το ευρωπαϊκό μεροκάματο
ήταν αδύνατο να ανταγωνιστεί το ασιατικό του ενός ευρώ Και όμως αυτές,
τις προφανείς συνέπειες του ανοίγματος των αγορών, οι ηγέτες των
αναπτυγμένων κρατών δεν τις προέβλεψαν. Γιατί άραγε; Ανικανότητα;
Ιδιοτέλειες; Πιέσεις από τους υπερκρατικούς χρηματοπιστωτικούς
οργανισμούς; Ενδεχομένως ναι; Άλλωστε αυτοί, οι επαγγελματίες
κερδοσκόποι είχαν συμφέρον να διευρύνουν το πεδίο δράσης τους ώστε να
ελέγχουν το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας.
Όσον
αφορά το μέλλον μας και τις προοπτικές μας; Φαίνεται ότι ο δρόμος θα
είναι μακρύς και επώδυνος. Η ανατροπή της παρανοϊκής κατάστασης δεν
φαίνεται δυνατή. Όταν η Κίνα και οι άλλες Ασιατικές χώρες έχουν
εναγκαλιστεί σφιχτά χρηματο- οικονομικά και εμπορικά με τα αναπτυγμένα
κράτη, δεν είναι εύκολος ο διαχωρισμός τους. Για αυτό άλλωστε κανείς δεν
ομολογεί και δεν καταδεικνύει ευθέως τα αίτια της κρίσης. Ο
επαπειλούμενος νομισματικός πόλεμος, και εάν ακόμη πραγματοποιηθεί
μάλλον δεινά θα επιφέρει.
Ενδεχομένως
μια ειλικρινής ομολογία των πραγματικών αιτιών της παγκόσμιας κρίσης
θα μπορούσε να οδηγήσει σε ριζοσπαστικές διαφοροποιήσεις των μεθόδων
εξόδου από αυτήν. Στο μεταξύ οι λαοί των αναπτυγμένων κρατών θα μάχονται
να πείσουν τους ηγέτες τους για τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή η οικονομία
έχει ως πρωταρχικό σκοπό την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών του
ανθρώπου. Όπως επίσης ότι η ενίσχυση του κοινωνικού περιβάλλοντος
συμβάλλει στην άνοδο της παραγωγικότητος και δι’ αυτής στην επιτάχυνση
της οικονομικής ανάπτυξης.
Όσον αφορά το δικό μας, οικονομικό πρόβλημα; Ε, αυτό δεν περιγράφεται
με οικονομικούς όρους. Ενδεχομένως βοηθούσε η αναφορά της λαϊκής ρήσης
μας ότι «Ήταν στραβό το κλήμα το έφαγε και ο γάιδαρος…..». Και όσον
αφορά το κλήμα αναφερόμαστε βεβαίως στη γνωστή εδώ και δεκαετίες
ανικανότητα, ανευθυνότητα, ιδιοτέλεια, διαπλοκή αλλά και υποκρισία
μερίδας της πολιτικής μας ηγεσίας. Ο γάιδαρος, δηλαδή η παγκόσμια κρίση,
ήταν αυτός που ανέδειξε τελικά και τη διοικητική μας ανεπάρκεια αλλά
και τα οικονομικά μας αδιέξοδα. Και βεβαίως δεν τα φάγαμε όλοι μαζί.
Ενδεχομένως, εμείς τα θύματα γλείψαμε κάτι από τα κοκαλάκια που μας
έριχναν οι πολιτικοί για να μας προσελκύουν και μας κρατούν
εγκλωβισμένους στα στενά κομματικά τους μαντριά. Καλό μας κουράγιο !!
Εάν σας αρέσει προωθήστε το με ένα like!