Το “εγώ” είναι ο άνθρωπος, ο παγωμένος. Σκέψου το νερό, κινείται
παντού, μπαίνει παντού, είναι ρευστό, πολύ όμορφα και φυσικά υπακούει
στον συμπαντικό κανόνα “τα πάντα ρει”. Μέχρι που αποκτά ‘εγώ’. Τότε
παύει να είναι ρευστό και γίνεται πάγος. Παύει να είναι μέρος, του, σε
συνεχή ροή σύμπαντος, και γίνεται πέτρα παγωμένη. Καμία ροή. Ακίνητο
μέχρι να λιώσει – πεθάνει. Αυτή ακριβώς είναι και η κατάσταση κάποιων
ανθρώπων. Παγωμένη. Αυτό συμβαίνει όταν ο άνθρωπος μπαίνει σε ομάδες,
δίνοντας την συμφωνία του. όταν οι ομάδες και οι πεποιθήσεις του “εγώ”
του κλέβουν την ελευθερία του –ροή- και εγκλωβίζοντας τον, τον παγώνουν.
- Παύει να είναι πλέον ελεύθερος και αποκτά εγώ ή εμείς, που είναι το ίδιο.
Παρατήρησε τον άνθρωπο –πάγο από τον τρόπο που περπατάει, που τρώει,
που μιλάει, που στέκεται, που αναπνέει, που παντρεύεται, που αγαπάει...