«Θα σας διηγηθώ μια ιστορία...
Κάποια από τα πρόσωπα είναι υπαρκτά, κάποια δεν υπήρξαν ποτέ, κάποια υπήρξαν σε διάφορα ψέματα που ειπώθηκαν, κάποια είναι φανταστικά. Αλλά ποιος μπορεί να πει ότι δεν ζήσανε ποτέ? Ζήσανε στην φαντασία ‘κάποιου. Αυτό τα κάνει λιγότερο ζωντανά από εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές άραγε? Κάποια από τα ονόματα αλλάχτηκαν, κάποια παραμείνανε ίδια.. Όπως κάθε ιστορία, έτσι κ αυτή έχει κομμάτια από πραγματική ζωή. Πολλά από τα γεγονότα τα έζησε κάποιος, κάποια ίσος να τα ζήσει, κάποια ίσος απλά να υπάρχουν για να γεμίσουν κάποιες γραμμές. Ίσος να μην το μάθουμε ποτέ…»
Κάποια από τα πρόσωπα είναι υπαρκτά, κάποια δεν υπήρξαν ποτέ, κάποια υπήρξαν σε διάφορα ψέματα που ειπώθηκαν, κάποια είναι φανταστικά. Αλλά ποιος μπορεί να πει ότι δεν ζήσανε ποτέ? Ζήσανε στην φαντασία ‘κάποιου. Αυτό τα κάνει λιγότερο ζωντανά από εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές άραγε? Κάποια από τα ονόματα αλλάχτηκαν, κάποια παραμείνανε ίδια.. Όπως κάθε ιστορία, έτσι κ αυτή έχει κομμάτια από πραγματική ζωή. Πολλά από τα γεγονότα τα έζησε κάποιος, κάποια ίσος να τα ζήσει, κάποια ίσος απλά να υπάρχουν για να γεμίσουν κάποιες γραμμές. Ίσος να μην το μάθουμε ποτέ…»
[....]Το επόμενο πρωί με βρήκε να ανοίγω τα μάτια μου ξεκούραστος και μακριά από κάθε ‘αέρα’ που τυραννούσε τα όνειρα μου και τον ίδιο. εκείνο το πρωινό ξύπνησα τόσο διαφορετικός από τούς άλλους τόσο ήρεμος,τόσο χαρούμενος. Η ηλικία μου και οι εμπειρίες μου ώμος δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι το διαφορετικό δεν είναι και απαραίτητα κάλο. Πάντα πίστευα οτι δεν θα άλλαζα τίποτα στην ζωή μου, αλλά τώρα που με βρίσκω να γράφω αυτές τις γραμμές ίσως να άλλαζα αιτώ το πρωινό. ίσως να ήταν καλύτερα να μην ξυπνούσα καν. Ανοίγοντας λοιπόν τα μάτια μου και πατώντας το πάτωμα για να σηκωθώ και να ετοιμαστώ στην πραγματικότητα δεν πάταγα στο πάτωμα. κάπου αλλού, ίσως σε ένα άλλο κόσμο, ίσως και σε ένα βουνό ψιλό, εκει που οι θεοί μου χόρευαν γύρο από κάποιο ξέφωτο γυμνοί, ενώ μια γυναικά ίσα ίσα διακρίνετε στο βάθος. Και σαν να πάγωσε ο χρόνος για μια στιγμή η γυναικά κοίταξε περίεργα το νήμα της ζωής μου και το έβαλε σε κάποια άλλη τροχιά. Τότε ο χρόνος ξανά πήρε την θέση του και άρχισαν οι θεοί πάλι να χορεύουν σε μεγαλύτερη έκσταση από πριν, χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο, χωρίς πότε να δουν πόσο ένα απλό πρωινό έστισε τα νοήματα για να ξεσκιση την ψυχή ενός μικρού παιδιού,
Έτσι λοιπόν κατέβηκα από το κρεβάτι μου, χωρίς να γνωρίζω για αρχέτυπες μορφές θεών, που πραγματικά κατοικούν μέσα σε έμενα, και εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές.
Οι δικοί μου έχουν σταματήσει όμως να χορεύουν[...]
Έτσι λοιπόν κατέβηκα από το κρεβάτι μου, χωρίς να γνωρίζω για αρχέτυπες μορφές θεών, που πραγματικά κατοικούν μέσα σε έμενα, και εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές.
Οι δικοί μου έχουν σταματήσει όμως να χορεύουν[...]
Εύα μικρο κομμάτι από ένα βιβλίο που παλεύω καιρό τώρα να το γράψω. Όχι γιατί δεν ξέρω την συνεχεία του ή γιατί δεν έχω χρόνο να το κάνω. Άπλα το θέμα του είναι τέτοιο που κάθε φορά που γράφω μια γλυκιά πικρά κάνει την εμφάνιση της..